Muzeum w Pszczewie mieści się w zabytkowym drewnianym budynku mieszkalnym z XVIII wieku, zwany Domem Szewca – od zawodu ostatniego właściciela tego obiektu. Daty budynku nie udało się ustalić, ale wiązać ją należy z wielkim pożarem w 1631 roku, który zniszczył całe miasto. Spośród pozostałej zabudowy miasteczka wyróżnia się rzadko już spotykaną drewnianą konstrukcją. Posadowiony na wysokiej podmurówce kamiennej, szczytem do placu, przy którym jest usytuowany. Różni się od innych także kształtem i proporcjami, określony przez kryty gontem wysmukły dach, stanowiący 2/3 wysokości budowli. Najprawdopodobniej W XIX wieku dokonano przebudowy tego budynku, miało to związek z ówczesną zmianą prawa budowlanego – zakazano stawiania domów wąsko frontowych. Zlikwidowano również podcień otaczający dom z dwóch stron. Do skonstruowania chaty użyto trzech konstrukcji:
ryglowej (inaczej zwanej szkieletową lub murem pruskim) – polegającej na postawieniu sztywnego szkieletu z belek pionowych i poziomych, które następnie wypełnia się gliną, cegłą a całość obrzuca gliną;
wieńcowej (inaczej blokowej, zrębowej) – tu ściana składa się z ułożonych poziomo wieńców z belek drewnianych łączonych w narożach (węgłach) na zamki. Belki leżące na sobie łączono za pomocą dębowych kołków, a szczeliny między nimi wypełniano słomą, gliną bądź mchem.
sumikowo-łątkowej – rodzaj szkieletowej konstrukcji ściany składającej się z poziomych elementów zwanych sumikami.
W latach 1982 – 1984 dom poddany został pracom konserwatorskim, które przywróciły mu dawny wygląd.
Wnętrze budynku ma układ trzy traktowy. W pierwszym trakcie od głównego wejścia znajdują się dwa pomieszczenia: sklep w którym szewc przyjmował, wydawał i sprzedawał obuwie oraz izba mieszkalna. W środkowym trakcie znajduje się sień z wyjściem bocznym na podwórze, zejście do piwnicy zamknięte klapą oraz unikalna na tym terenie czarna kuchnia. Jest to pomieszczenie będące de facto kominem o wymiarach 3,5 x 3,5 i wysokości 8 metrów, zwężające się butelkowo ku górze. We wnętrzu znajdują się dwa otwarte paleniska – piec do gotowania strawy oraz piec chlebowy. Wychodzący swobodnie dym w tym pomieszczeniu pokrywał ściany grubą warstwą sadzy. Dwa pomieszczenie w trzecim trakcie to dawna izba mieszkalna (świetlica) oraz komora przystosowana w XIX wieku na warsztat szewski.
Dom Szewca nazywany jest domem mieszczańskim jego historia liczy około 300 lat. Ostatnimi właścicielami budynku byli Krupscy, Młynkiewiczowie, Majowie, Pilcowie i ostatni Paździorkowie. Kim byli i czym zajmowali się poprzedni właściciele tego niestety nie wiemy.
